Druga podróż Henry'ego Gota

Jeśli wybierasz się w podróż niech będzie to podróż długa
wędrowanie pozornie bez celu błądzenie po omacku
żebyś nie tylko oczami ale także dotykiem poznał szorstkość ziemi

i abyś całą skórą zmierzył się ze światem

Zbigniew Herbert, Podróż

Winda zjeżdża na parter. Drzwi otwierają się z cichym szumem. Mężczyzna zaszczyca portiera krótkim spojrzeniem i lekkim skinięciem głową. Przemierza hol szybkim, sprężystym krokiem. Jego buty stukają po marmurowej posadzce, którą wyłożono podłogę. Przez drzwi obrotowe wychodzi na zewnątrz. Owiewa go, wciąż jeszcze zimne, ranne powietrze. Zatrzymuje się i wdycha je przez chwilę. Smakuje zapachy miasta, zapachy ludzi.

- Dzień dobry, panie Henryku.

Odwraca głowę i uśmiecha się. Starsza kobieta odpowiada uśmiechem.

- Dzień dobry, pani Wando.

Uwydatniają się zmarszczki wokół jej, wyblakłych już, szarych oczu. Mężczyzna wie, że wywiera na niej wrażenie. Od kilku lat mieszka sama w mieszkaniu obok. Lubią się. Nie przeszkadzają sobie nawzajem. On, mimo że młody, nie jest hałaśliwy. Nie sprowadza na noc kobiet, choć przecież mógłby. Co z tego, że trochę ekscentryczny, że w nocy pisze, bezustannie stuka w klawiaturę, a w dzień śpi. Ona często zaprasza przyjaciółki. Razem oglądają telewizję albo omawiają ostatnio przeczytany romans. Mężczyzna wie, słyszy każde słowo. A jednak, nigdy nie zdradziłby tajemnic statecznych starszych pań.

            Pies, którego kobieta trzyma na smyczy, warczy. Ma zjeżoną sierść i obnaża kły. Pani Wanda pociąga za smycz. Jest zmieszana. Nie potrafi nic poradzić na to, że pies reaguje tak za każdym razem, gdy spotykają pana Gota. Horacy wyraźnie go nie lubi. Mężczyzna rozumie dlaczego. Wie, że pies ma rację. Instynkt, szósty zmysł, którego tak bardzo brak ludziom. Sąsiadka wskazuje na walizkę, by przerwać niezręczne milczenie, wywołane zachowaniem jej pupila.

- Pan wyjeżdża, Henryku?

- A i owszem – odpowiada. – Dziś rano zdecydowałem, że pewne miejsca czekały na mnie już zbyt długo.

- Zatem planuje pan dłuższą nieobecność?

- A większą mi rozkoszą podróż niż przybycie![1] – śmieje się mężczyzna.

Kobieta macha ręką.

- Wy, młodzi… Na starość to człowiek już nie lubi się ruszać. Zatem przyjemności, panie Got. Przyjemności. Oby świat dobrze przyjął Mefistofelesa.

Pani Wanda wchodzi o budynku, ciągnąc za sobą psa. Mężczyzna patrzy mu w oczy. Zwierzę warczy i kładzie uszy po sobie. Ucieka z podkulonym ogonem.

            Czarne porsche właśnie wyjechało z garażu. Wysiada z niego pracownik apartamentu i podaje mu kluczyki. Młody mężczyzna zaszczyca go jedynie lekkim skinieniem głowy. Niewielką torbę wrzuca na tylne siedzenie. Zajmuje miejsce za kierownicą. Rusza z piskiem opon. Henryk Got wyrusza w podróż.

Dokumentacja poprzedniej edycji

Listopad, będący miesiącem Henry’ego Gota, zbliża się wielkimi krokami. Trzy lata temu, właśnie w listopadzie, ukazało się pierwsze wydanie „Milczących słów”. Rok później, również w listopadzie, wydawca poinformował mnie o zakończeniu prac redakcyjnych i przekazaniu powieści do druku. Z tej okazji postanowiłam powtórzyć akcję „Henry Got podróżuje”. Każdy, kto ma ochotę książkę przeczytać, może do niej przystąpić. Co należy zrobić:

1. Napisać do mnie maila na adres muzkar@op.pl, w których wyraża się chęć przystąpienia do akcji.

2. Podać w mailu następujące informacje:

Imię i nazwisko, adres zamieszkania oraz maila.

3. Przeczytać książkę w ciągu dwóch tygodni (mile widziane pozostawienie na kartach książki jakiegoś śladu po sobie – podpisu lub rysunku).

4. Po lekturze przesłać powieść (koniecznie listem poleconym!) następnej osobie, której adres przekażę Czytelnikowi mailem.  

  

Ja i bohaterowie „Milczących słów”, skądinąd bardzo sympatyczni, serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w drugiej podróży Henry’ego Gota.

---

1] Leopold Staff, Przybycie.