Cytat tygodnia

źródło

„Może dlatego też, iż sądzimy zawsze, że nasze cierpienie jest jedyne, nieporównywalne, jak wszystko to, co nas dotyczy. Nikt nie kocha tak, jak my kochamy, nikt nie cierpi tak, jak my cierpimy. Brzuch przecież boli mnie, nie ciebie.”

Federico Moccia Trzy metry nad niebem

Chcemy wierzyć, że jesteśmy wyjątkowi, że nasze życie jest niepowtarzalne. Pierwszy pocałunek, praca, sukces, dziecko, miłość. Wspomnienia, skrupulatnie zbierane, by zaświadczyć, że to miało miejsce, wydarzyło się nam, nie komuś innemu. A przecież to nieprawda. Nie ma w nas nic niepowtarzalnego. Wszystko to już było. Pierwszy pocałunek? Cóż z tego. Naśladujemy te same gesty czułości i przywiązania, co setki ludzi przed nami i miliony, które przyjdą po nas. Te same słowa, szepty powtarzane wciąż na nowo, tylko ludzie się zmieniają. Cóż w tym niezwykłego, niesamowitego, wyjątkowego? Nic. Czym tu się zachwycać? Wszystko już było. Powtarzalność i rutyna. Choć nam zdarzyło się po raz pierwszy i zdaje się nowe. Spowszednieje. Bo już było. Nic nowego pod słońcem. Wszystko to już się wydarzyło w teatrze świata. W teatrze świata wciąż ten sam spektakl.