Madame Intueri na Planecie Singli
Jeśli dobrze się
zastanowić, jestem idealnym targetem dla komedii romantycznych – niezamężna,
marząca o wielkiej miłości, mniej więcej (niestety już coraz mniej, niż więcej)
w wieku bohaterek, a na dodatek naprawdę lubię ten gatunek. Dlatego, choć nie
przepadam za polskim kinem, komedie romantyczne oglądam bez przykrości.
Ania
jest nauczycielką muzyki. W walentynki wybiera się na randkę z mężczyzną z
Internetu. Niestety, wybranek nie przychodzi. Przysiada się do niej jednak
Tomek, prowadzący telewizyjny talk show. Na podstawie spotkania stwarza skecz z
lalką Hanią, który funduje mu awans do głównej ramówki. Tomek proponuje Ani układ
– będzie chodziła na randki z internetu i mu o nich opowiadała, on na tej
podstawie stworzy kolejne skecze, a na koniec sezonu kupi jej nowe pianino dla
kółka muzycznego.
Mam
z tym filmem pewien problem. Właściwie niejeden. W sumie nietrudno uwierzyć w
świat przedstawiony w „Planecie singli”. Z drugiej jednak strony, gdy się tak
dłużej zastanowić… W filmie jest scena, w której dyrektor szkoły narzeka, że na
nic nie ma, bo żona, bo córka, bo kredyt, a potem widzimy jego mieszkanie i
okazuje się, że to… willa. Podobnie nauczycielka muzyki. Jeździ starym autem,
ale ma piękne, duże mieszkanie. Po drugie. Gdy ją poznajemy, jest typową szarą
myszą. Okulary, golf. I nagle, bez wyraźnego powodu, bo nawet nie z powodu
faceta, okulary znikają, pojawiają się ładniejsze sukienki. Zatem co? Ekstra
laska przebiera się za pensjonarkę, czy odwrotnie? No, ale dobrze, w komediach
romantycznych zawsze trochę trzeba przymknąć oko na świat przedstawiony. W
końcu ma być pastelowo i kolorowo. Zatem jest.
Po
drugie. Uczucie między głównymi bohaterami. Koncept z lalkami, moim zdaniem,
bardzo trafiony. Jednak poziom żartów prezentowanych w programie Tomka... Ania
mówi: „ok, to było nawet śmieszne”. Nie, droga Aniu, to nie było śmieszne. Było
żenujące. Nie wiem, może nawet na planecie singli jestem kosmitką, ale dla mnie
żarty z rzygania i goła dupa (nawet goła dupa Sthura!) nie są śmieszne, lecz
żenujące. Poza tym nie podoba mi się naśmiewanie się z gwałtów (sugerowanie, że
Hani pomogłaby tylko pigułka gwałtu, super… Cóż pomoże walka kobiet i wszystkie
kampanie, że to nie sukienka gwałci, a mężczyzna, gdy potem serwuje nam się
taką scenę) i feministek. Gej jest ok., ale już feministka, świadomie
bezdzietna, bo postawiła na karierę (o zgrozo!) musi być cyniczną, bezduszną
świnią i główną antagonistką filmu. Straszne.
Zestawienie
przeciwieństw. Klasyka komedii romantycznych. Wrażliwa romantyczka i cyniczny
rekin biznesu. I to nawet byłoby ok. Przecież tyle razy się sprawdziło. Tyle,
że cały rozwój tego uczucia jest pokazany niewłaściwie. Dostajemy jedynie
strzępki sugestii „Zapłacę za oboje” mówi Tomek, płacąc za swoją kawę i frytki
Ani, co zestawione zostaje potem z jedną z randek dziewczyny, podczas której
mężczyzna myśli tylko o sobie i słowami matki: „Warto być jedynie z kimś, kto
się naprawdę stara”. Lub w scenie w klubie, gdy Ania zostaje zestawiona z
aktualną towarzyszką Tomka, która nie wierzy, że „W operze też śpiewają faceci,
czaisz, muszę o tym twittnąć”. Zamiast pokazać to, co najciekawsze, zderzenie
tych dwóch osobowości, rozwój uczucia Ani i Tomka to w większości sceny montażu
spotkań, bez żadnych dialogów. Szkoda, to zmarnowany potencjał.
Kolejny
zarzut. Każdy, kto widział w życiu choć kilka komedii romantycznych, ten wie,
że „Planeta singli” to jeden wielki plagiat. Rozmowy Ani ze Słodko-Gorzkim to
kalka „Masz wiadomość”. Finałowy koncert to nic innego jak nędzny powidok „To
właśnie miłość”. Nawet sytuacja z programem Tomka jest nawiązaniem do filmu
„Brzydka prawda”. Ojciec z dzieckiem, opłakujący ukochaną, która odeszła i
ciotka omyłkowo wzięta za nową miłość, „Bezsenność w Siatlle”. Można jeszcze
długo wymieniać.
Czy
ten film ma jakieś plusy? W sumie na Sthura i Więdłochę całkiem przyjemnie się
patrzy. Jest między nimi chemia, czego nie można powiedzieć o wszystkich tego
typu produkcjach. No i przecież wszystko dobrze się kończy, więc film, jak na
komedię romantyczną przystało, niesie ładunek nadziei – „Hej, to nic, że masz 28
lat, nie martw się, głowa do góry, wszystko jeszcze przed tobą”. Poza tym
dorzućmy jeszcze przyjemną, wpadającą w ucho i dobrze dobraną muzykę (jest
soundtrack z „Planety singli”, ktoś wie?)
Wiecie, co jest najgorsze? Mimo wszystkich
wad, które wymieniłam, ten film całkiem mi się podobał. Niestety, jestem
zdania, że polskie komedie romantyczne, choć nędzne, są najlepszym, co obecnie
produkuje polska kinematografia. Jeśli mam wybierać między komediami a
bogoojczyźnianymi produkcjami, które wciąż serwuje nam rodzimy przemysł
filmowy, postawię jednak na Więdłochę i Sthura.
Bardzo, bardzobardzobardzo chciałam obejrzeć planetę singli.
OdpowiedzUsuńInternety, portale randkowe, spotkania z ludźmi z virtualnego świata, na zwiastunach to wyglądało interesująco, tym bardziej, że, wiadomo, "moje klimaty". Tym bardziej jestem - byłam- ciekawa, jak polskie kino może podejść do tematu
I w momencie kiedy przeczytałam tę recenzję... chyba jednak mi sie odechciało, wychodzi na to, że moje oczekiwania jak zwykle rozmijają się z filmową rzeczywistością.
Bardzo fajnie napisane. Jestem pod wrażeniem i pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńBardzo fajnie napisane. Jestem pod wrażeniem i pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń