Jest tylko jednorożec i właśnie jego nie ma

Kilka dni temu na stronie bloga na Facebooku wspomniałam już, że piątego kwietnia na platformę Netflix trafił film w reżyserii Brie Larson, „Sklep z jednorożcami”. Parę dni wcześniej, przeglądając listę kwietniowych zapowiedzi, trafiłam na ten film, a ponieważ zaintrygował mnie tytuł i z reguły nie omijam niczego, co „końskie”, od razu w piątkowy wieczór zasiadłam przed ekranem.

            Kit jest młodą kobietą, którą poznajemy w momencie, gdy zostaje wyrzucona z uczelni artystycznej. Jej zamiłowanie do jaskrawych kolorów i brokatu źle rezonowało z podejściem wykładowców. Kit, bez pracy i perspektyw na przyszłość, zostaje zmuszona, by wrócić do domu rodziców. Ci natomiast wciąż stawiają jej za wzór znacznie bardziej ogarniętego życiowo kolegę z lat dziecinnych – Kevina. Podłamana Kit postanawia wyrzucić na śmietnik historii wszystko to, czego pragnie i przeistoczyć się w osobę prawdziwie dorosłą, co w jej mniemaniu oznacza wyrzucenie wszystkich maskotek, założenie przyciasnej garsonki matki i dostanie nudnej pracy w wielkim korpo, gdzie przez cały dzień zajmuje się… robieniem ksero. Tak jest aż do momentu, gdy Kit otrzymuje zaproszenie do Sklepu, w którym Sprzedawca obwieszcza jej, ze dostanie na własność jednorożca, jeśli tylko spełni kilka warunków. 

            Debiut reżyserski Brie Larson, doskonałej aktorki (Oscar za rewelacyjną rolę w filmie „Pokój”, kto nie widział natychmiast nadrabia) wypada nieźle. Mamy tu właściwie prostą fabułę o dążeniu do realizacji własnych marzeń oraz o tym, że nie należy rezygnować z tego, kim się jest tylko po to, by spełnić oczekiwania innych ludzi. Jest to też film, który ludziom, starającym się być aż do szpiku kości dorosłymi, powinien przypomnieć, że nawet osobom z bagażem doświadczeń potrzeba jest w życiu odrobinę magii i zwyczajnej radości. To film, który w spokojny i zabawny sposób opowiada o tym, że dorosła kobieta ma prawo lubić maskotki Troskliwych Misiów i brokat i nie powinna się z tym kryć. Jest to wreszcie film o potrzebie zrozumienia dla małych ludzkich dziwactw. Bo jeśli one nikogo nie krzywdzą, to dlaczego inni na silę starają się nam ich zabronić? Jest to film o tym, jak ważne jest, by akceptować swoje dziecko, a nie próbować na siłę uczynić je takim, jakim chce się je widzieć. Jest też to wreszcie film o tym, że czasami w życiu, by coś zmienić, trzeba się po prostu odważyć.

            Dla mnie jest to przede wszystkim film o tym, jak współczesny świat widzi osobę dorosłą. „Dorosły” to właśnie ten, który na co dzień wbija się w garniak lub garsonkę i popyla do pracy w korpo, uczestniczyć w wyścigu szczurów. „Dorosły” to z całą pewnością nie ten, który kolekcjonuje figurki pop i uczestniczy w konwentach, przebierając się za Kapitana Amerykę. Dorosły to nie ten, który ni z tego, ni z owego przychodzi do swojej dorosłej pracy w tęczowych włosach. Nie, wręcz przeciwnie. Film przypomina nam wyraźnie, że dorosłość to nie jest tylko zarabianie pieniędzy i robienie kariery. Dorosłość to ponoszenie porażek i podnoszenie się. Dorosłość to układanie sobie życia wciąż na nowo, jeśli zachodzi taka potrzeba. Dorosłość to odwaga bycia sobą. A wreszcie dorosłość to oddanie komuś swojego jednorożca, bo czujemy, że już się pozbieraliśmy i już nie potrzebujemy go tak bardzo jak ta druga osoba. Choć przecież całe Zycie tak bardzo pragniemy go mieć.  

            „Sklep z jednorożcami” to film zaledwie dziewięćdziesięciominutowy. A naprawdę próbuje opowiadać o wszystkim tym, co wymieniłam. To oznacza też, że każdy z tych tematów traktuje nieco po macoszemu. Gdyby wziął sobie na warsztat nieco mniej problemów, zdecydowanie wyszłoby mu to na dobre.

            Próżno szukać w „Sklepie z jednorożcami” ról na miarę „Pokoju”. Widać jednak, że Brie Larson i Samuel L. Jackson świetnie się swoimi kreacjami bawią, a to wystarcza, by swoją pozytywną energię przekazali także widzom.

            „Sklep z jednorożcami” to film bardzo prosty i kameralny będący przyjemnym seansem na wieczór. Zwłaszcza dla tych, którzy potrzebują sobie poprawić samopoczucie. Za Brie Larson i jej przyszłe poczynania jako reżyserki i aktorki będę trzymać kciuki. Bo jest utalentowana, bo ma odwagę bronić swoich poglądów, narażając się na ostracyzm. Bo ma klasę. Jestem przekonana, że może nam jeszcze sporo zaproponować. A ja tymczasem idę przeliczyć wszystkie moje popy, bo nie jestem przekonana, czy któryś nie uciekł, by zagrać w „Toy Story”.