Szkoła przetrwania według Bena

W swoich, przyznaję, poniekąd obsesyjnych poszukiwaniach dobrej literatury kobiecej, która nie obraża inteligencji czytelniczek i byłaby przyzwoitym mariażem tego, co istotne w literaturze z tym, co popularne, zabrnęłam w różne rejony literackiego świata. Czytałam autorów polskich i zagranicznych. Z niektórych z tych doświadczeń nie mogę się do dziś otrząsnąć. „Pomiędzy nami góry” jest właśnie tego typu przypadkiem. I żeby to udowodnić, nie zawaham się przed bezczelnymi spojlerami.

            Fabuła jest tu prosta jak konstrukcja cepa. Mężczyzna poznaje na lotnisku kobietę. Wsiadają razem do samolotu. On wraca z konferencji do domu, do żony, ona leci na swój ślub. Z powodu złych warunków pogodowych samolot nie startuje. Ben wpada na genialny wprost pomysł, by wynająć prywatnego pilota z sąsiedniego lotniska i małą awionetką przedostać się do sąsiedniego miasta. Chcąc umożliwić świeżo poznanej kobiecie wyjście za mąż, zaprasza ją na pokład samolotu. Niestety, podczas lotu pilot ma zawał, a Ben i Ashley lądują wysoko w górach. Sami. W kompletnej pustce.

            Mnogość zbiegów okoliczności jest tu wręcz niesamowita. O ile w fakt, że pilot miał zawał akurat w trakcie lotu, jestem w stanie uwierzyć, o tyle dalej jest już tylko gorzej. Ashley wychodzi z wypadku ze złamaną nogą, a Ben jest… ortopedą. Bo zawsze, gdy wsiadasz do samolotu, który ma się rozbić, z obcym gościem, zupełnym przypadkiem on jest przystojnym ortopedą, zachowującym się jakby miał za sobą rok w szkole przetrwania. Na dodatek lubi chodzić po górach, więc ma pod ręką plecak, w którym jest kuchenka turystyczna i śpiwór. Swoją drogą nie mam pojęcia, dlaczego Ashley też ma śpiwór, skoro nocowała w hotelu. Nie, czekajcie, może to był śpiwór pilota, bo w samolocie znalazła się też wędka i łuk. No rozumiecie, każdy normalny człowiek, czekając na klienta, lubi sobie postrzelać z łuku do tarczy, prawda? Na dodatek pilot w trakcie lotu oznajmia, że dzicz, nad którą przelatują, ma powierzchnię dwóch tysięcy kilometrów kwadratowych. A tymczasem co? Naszym bohaterom po drodze udaje się znaleźć schronisko. A w końcu, gdy ulegają poważnemu wypadkowi, z którego nie powinni się już wykaraskać, okazuje się, że są zaledwie kilka kilometrów od osady. Powyższe przykłady powinny wystarczyć, aby udowodnić, jak absurdalna jest fabuła tej książki.

            Ale idźmy dalej. Mimo niedorzecznej fabuły nadal można było z „Pomiędzy nami góry” zrobić sensowną powieść o przetrwaniu w skrajnie trudnych warunkach i o tym, jak zachowują się ludzie, by przetrwać. A tymczasem, co dostajemy? Dwójkę posągów, którym nie puszczają nerwy. Gdybym wylądowała w górach, pośrodku niczego, ze świadomością, że nie mam jedzenia i zaraz zamarznę, to płakałabym jak dziecko i histeryzowała w najlepsze. A oni co? Dwie cholerne oazy spokoju. Ben i Ashley to nie ludzie, to dwie płaskie figurki bez osobowości, które istnieją chyba tylko po to, by udowodnić, że miłość może się rozwinąć w każdej chwili. To mogła być książka o emocjach w skrajnych warunkach, ale autorowi chyba zabrakło talentu. Zaproponował nam opowieść kompletnie bez emocji, w której większość tekstu to dywagacje na temat: „Z żyłki skonstruowałem rakiety śnieżne, sprawdziłem odczyty na kompasie, poszedłem, zajęło mi to tyle a tyle godzin”. No, pasjonujące.

            A gwoździem do trumny jest tu Rachel. Była/obecna żona Bena, dla której nasz bohater całą

podróż nagrywa listy na dyktafon. Cały czas, gdy ze sobą przebywają, Ben próbuje udowodnić Ashley, że prawdziwa miłość istnieje, i że on tak właśnie kochał swoją żonę i ona tak samo kochała jego. Tymczasem Rachel i Ben kochają się tak bardzo, ponieważ Ben robi wszystko, absolutnie wszystko, czego chce Rachel. Marzy jej się dom na plaży, żeby obserwować wylegające się żółwiki. Proszę bardzo, Ben kupuje jej działkę za, bagatela, milion dolarów. To nic, że sto metrów dalej stoi ich dom. Ale żółwiki wylęgają się akurat tutaj. Ręce opadają. W ogóle Rachel to taki anioł w skórze kobiety. Dobra, cudowna, piękna, perfekcyjna. A kiedy Ben raz się jej sprzeciwia, to ona i tak stawia na swoim, co ma fatalne konsekwencje. I co tymczasem robi nasz bohater? Zamiast powiedzieć, że miał rację, że ona zachowała się jak idiotka i poniosła tego konsekwencje… przyznaje jej rację! Przyznaje jej rację, kiedy totalnie jej nie miała i skazała ich oboje na cierpienie przez swoją krótkowzroczność. Przepraszam, ale co to za „prawdziwa” miłość, gdy jedno cały czas podporządkowuje się woli drugiego i spełnia wszystkie jego kaprysy? Moim zdaniem, biorąc pod uwagę końcówkę historii Bena i Rachel (swoją drogą naprawdę nietrudno domyślić się, co stało się z Rachel i autor nie musiał przez 90% tekstu ukrywać tej wiadomości), wszystkie cudowne słowa o niej zostają zaprzepaszczone głupotą tej kobiety.

            Jeśli mieliście nadzieję, że „Pomiędzy nami góry” to dobra historia obyczajowa o dwóch kompletnie obcych sobie osobach, które muszą współpracować, by wydostać się ze skrajnie trudnej sytuacji, to porzućcie nadzieję, wy, którzy bierzecie do ręki tę książkę. To do bólu polukrowany romans, który sprawi, że od nadmiaru cukru powypadają wam zęby. Jest głupiutki, naiwny i nudny, bo ile można czytać o chodzeniu po śniegu i topieniu go w kuchence turystycznej? „Pomiędzy nami góry”, choć próbuje aspirować do miana „czegoś więcej” jest historią, którą spokojnie można postawić obok Danielle Steel, Nory Roberts, Nicholasa Sparksa, Guillaume Musso czy podobnie gównianych historyjek o wielkich miłościach, które przenoszą góry. Nawet te pomiędzy nami.