Agatha Christie i okultyzm

„Inny rodzaj zła” jest drugim tomem serii Andrew Wilsona, której główną bohaterką uczyniono najsłynniejszą autorkę kryminałów na świecie – Agathę Christie. Pierwszy tom, zatytułowany „Królowa zbrodni”, opowiadał o jedenastu zaginionych dniach, podczas których jej samochód znaleziono na poboczu drogi, a sama Christie została uznana za zaginioną, w związku z czym pojawiły się sugestie, że nie żyje. Akcja drugiej książki rozpoczyna się rok później, w 1927, kiedy Agatha wraz ze swoją przyjaciółką i córką Rosalind udaje się w rejs na Teneryfę.

Pisarka otrzymuje propozycję od Davidsona. Ma wyjaśnić pewną tajemniczą sprawę dla angielskiego wywiadu. Otóż w jaskini na wyspie odnaleziono zmumifikowane zwłoki, zupełnie pozbawione krwi. Kto dokonał morderstwa? Czy ma z nim coś wspólnego mieszkający na wyspie okultysta i czciciel diabła? Jaką rolę w śledztwie odegrają osoby, które pisarka poznała podczas rejsu?

Pierwsza powieść Andrew Wilsona nie zyskała aprobaty organizacji „Agatha Christie Limited”. Obecnie kieruje nią prawnuk Christie, James Prichard, dbając o jej legendarną już spuściznę. Być może potomkom pisarki nie podoba się wizerunek Christie, jaki wykreował w swoich Wilson. Przyznam, że ja też odczuwam pewien dyskomfort, czytając książki, w których autor swobodnie poczyna sobie z bohaterami, nie tylko stworzonymi na podobieństwo prawdziwych osób, ale mającymi wręcz być tymi osobami.

Wilson łączy autentyczne wydarzenia z życia pisarki z fikcją literacką. W poprzedniej powieści skupił się na romansie jej męża, w tym tomie natomiast swobodnie korzysta z faktu, że po całej aferze Agatha Christie rzeczywiście odbyła kilkutygodniowy rejs statkiem, by następnie przez jakiś czas odpoczywać w hotelu na Teneryfie. Ponownie wspomniana zostaje jej znajomość trucizn i fakt, że była pielęgniarką podczas wojny. Autor odwołuje się też do jej silnej relacji z matką.

Zagadka jest tu ciekawsza niż w pierwszym tomie. A właściwie nie jedna zagadka, a kilka. Mamy bowiem do czynienia nie tylko ze zmumifikowanymi zwłokami, ale i z pewną nieszczęśliwą topielicą oraz z trupem wścibskiego pisarza. Wszystkie wątki zgrabnie się ze sobą łączą, a akcja jest wartka. Nie ma dłużyzn, nie można się nudzić podczas lektury. Faktem jest jednak, że postaci mogłyby być nieco bardziej rozbudowane, każda z nich jest bowiem zarysowana bardzo grubą kreską.

Choć Wilson odwołuje się do konwencji, którą Christie niemal zawsze stosowała w swoich książkach – oto detektyw (w tym przypadku pisarka) – zbiera wszystkich w jednym pomieszczeniu i zaczyna im wyjaśniać skomplikowaną intrygę, a winny bez żadnego powodu zaczyna nagle śpiewać jak z nut i do wszystkiego się przyznawać, to w „Innym rodzaju zła” zabieg ten wypada sztucznie.

Dla miłośników twórczości Agathy Christie książka będzie świetną literacką zabawą. Dla pozostałych czytelników nadal pozostanie dobrą rozrywką, tracąc jednak nieco ze swojej magii, bowiem jeśli chodzi o wartość li tylko jako kryminał, to trzeba przyznać, że wypada dobrze, ale nie świetnie. Zapewne każdy z nas czytał już lepsze książki z tego gatunku.