Pełnia księżyca

Po głębokim zastanowieniu dochodzę do wniosku, że istnieje jedynie dwóch bohaterów literacko-filmowych, którym hic et nunc mogłabym oświadczyć, że nie potrzebuję w ogóle się namyślać i gotowa jestem zmienić stan cywilny. Nie, nie... wcale nie mam na myśli Henryka Gota. Od osobników jego pokroju wolę się trzymać jak najdalej, a potem odejść jeszcze dalej. Pierwszym z tych panów byłby Sherlock Holmes, zwłaszcza w najnowszym, zupełnie współczesnym wydaniu zaproponowanym przez angielski serial produkcji BBC (żadne tam Roberty Downey Juniory, o nie!). Zapewne Sherlock wzgardziłby moim uczuciem, uznając, że jestem dla niego zbyt mało inteligentna. No i nie jestem Ireną Adler, choć obie wykazujemy pewne związki z krajem nad Wisłą, to jednak mogłoby nie wystarczyć. Drugim jest staroświecki, szarmancki Harry Dresden. Nic tylko się zakochać. Może nieco niebezpiecznie (te wszystkie potwory), ale nikt nie jest idealny. A ponieważ obaj panowie są wytworami papieru i taśmy filmowej moja miłość musi pozostać platoniczna. Co za tym idzie nie potrafiłam sobie odmówić lektury II tomu przygód rzeczonego pana Dresdena. Efektem jest qfantowa recenzja "Pełni księżyca" - KLIK.