Quick na bis

Matthew Quick był nauczycielem angielskiego. Rzucił pracę, by zostać pisarzem. Stworzył „Poradnik pozytywnego myślenia” i bach, mamy bestseller. Nawet Hollywood zakochało się w historii Patta i Tiffany. „Niezbędnik obserwatorów gwiazd” to druga wydana na polskim rynku powieść tego autora. Tytułem nawiązująca do pierwszej, ale nie dajcie się zwieść, to tylko zabieg wydawcy, bo ani tytuł oryginału tak nie brzmi („Boy 21”), ani też nie ma nic wspólnego z prezentem, który Tiffany daje Pattowi w ostatniej scenie „Poradnika pozytywnego myślenia”.

 „Niezbędnik ” jest opowieścią o nastolatku żyjącym w  mieście rządzonym przez gangi. Finley nade wszystko kocha dwie rzeczy – koszykówkę oraz swoją dziewczynę, Erin. Trener prosi go o oddanie mu przysługi – chce, żeby zaprzyjaźnił się z synem jego zamordowanych przyjaciół, który ma zamieszkać u swoich dziadków. Jest jednak pewien kłopot. Chłopak wierzy, iż jest przybyszem z gwiazd.

„Poradnikiem pozytywnego myślenia” byłam zachwycona. Była w tej powieści lekkość, był humor. Bohater miał mentalność dziecka, ale to nikomu nie przeszkadzało, bo wszak była to opowieść wariata. W „Niezbędniku” krystalizują się już stałe wyznaczniki pisarstwa Quicka, do których nas przyzwyczaił – dziecinny sposób narracji (tam bohaterem był czubek, tu nastolatek, który wciąż jeszcze w dziecinny sposób widzi świat), zainteresowanie sportem (tam bohater miał fioła na punkcie footballu, tu w centrum jest koszykówka) i wreszcie próba opowiadania o ważniejszych, „cięższych” tematach (tam zdrada, depresja i próba wyjścia z dołka, tutaj śmierć bliskich i przymus życia w miejscu, gdzie rządzi przemoc – gangi). Dlaczego piszę: próba? Bo właśnie za próbę pisania o rzeczach ważnych i to, niestety, nieudaną, uważam „Niezbędnik obserwatora gwiazd”. „Poradnikiem” byłam zachwycona. Była w nim lekkość, ale było i miejsce na rozterki głównego bohatera. W „Niezbędniku” rozterki miały wziąć górę, miała to zdaje się być książka o stracie, próbie radzenia sobie z nią i o wyrwaniu się z zaklętego kręgu przemocy, a stała się zlepkiem opisów oglądania nieba z dziewczyną i kumplem, czytania „Harry’ego Pottera” oraz grania w kosza. A wielkie problemy czają się gdzieś w tle. Kłopot z tym, że zdecydowanie za daleko.

Zastanawiam się, dla kogo to mają być książki. Dla kogo pisać chce Quick? Dla dorosłych? Jeśli tak, „Poradnik” był do zaakceptowania, bo była to opowieść o dorosłym o mentalności dziecka, „Niezbędnik” nie jest już lekturą dla dorosłych. Jeśli natomiast pragnie pisać dla młodzieży „Niezbędnik” będzie się nadawał, „Poradnik” musi zostać odrzucony.

Reasumując, pierwsza książka autora mnie zachwyciła, druga, choć bardzo tego żałuję, nie sprostała moim oczekiwaniom. Czekam na trzecią, by ostatecznie ugruntować swoją opinię o pisarstwie Quicka.