To wspaniałe życie, to beznadziejne bibliotekarstwo!

       Postanowiłam, że w tym roku, w okresie przedświątecznym, będę oglądać jeden cukierkowy, lukrowaty i trącący straszliwą telewizyjną sztampą film świąteczny dziennie. Taki swoisty kalendarz adwentowy. Szybko się okazało, że nie daję rady. Nawet nie z powodu braku chęci, ale czasu. Minimum półtoragodzinny film dziennie, gdy ma się inne obowiązki, to jednak sporo. Chciałabym jednak napisać o fragmencie pewnego filmu, który wyjątkowo mnie zainteresował, a zarazem zabolał. Mam tu na myśli „To wspaniałe życie”.

       

Mary - szczęśliwa żona

Pod koniec filmu bohater postanawia popełnić samobójstwo. Odwiedza go anioł. Pokazuje mu, jakby wyglądał świat, gdyby się nie urodził. Oczywiście to pasmo klęsk i niepowodzeń innych ludzi, bo przecież na tylu z nich miał wpływ nasz bohater. Koniec końców bohater pyta o swoją żonę: „Gdzie jest Mary?”. Anioł odpowiada mu, że nie spodoba mu się to, co usłyszy. Ponieważ nasz bohater nie przyszedł na świat, więc jego żona nigdy nie wyszła za mąż. Jest starą panną, a do tego… bibliotekarką!

         I w zasadzie nie wiadomo, co jest gorsze. Bycie starą panną, czy bycie bibliotekarką. Maria nie jest już piękna, jak w poprzednich kadrach. Jest nieatrakcyjna i ma zbolałą minę, jakby bycie bibliotekarką unieszczęśliwiało wszystkie kobiety, które wykonują ten zawód. 

Mary - bibliotekarka

         Film „To wspaniałe życie” nakręcono w 1946 roku. Mamy rok 2017. Po siedemdziesięciu jeden latach stereotyp nadal trzyma się dzielnie. Pracujemy w bibliotece we trzy. Wszystkie jesteśmy bibliotekarkami. Wszystkie jesteśmy starymi pannami. I zapewniam, żadna z nas nie chodzi z tak skwaszoną miną. Co więcej, ośmielamy się bywać zadowolone. Mary, ach Mary, jakaś ty biedna, bo nie masz męża i jesteś bibliotekarką! A może jednak należałoby dobremu Mikołajowi za to podziękować?