Cytat tygodnia

źródło

„Czekaliśmy i czekaliśmy. Wszyscy. Czy ten łapiduch nie wie, że od czekania ludziom odbija szajba? Ludzie czekają przez całe życie. Czekają na lepsze czasy, czekają na śmierć. Czekają w kolejce, żeby kupić papier toaletowy. Czekają w kolejce po pieniądze. A jak nie mają szmalu, to czekają w jeszcze dłuższych kolejkach po zasiłek. Człowiek czeka, żeby położyć się spać, i czeka, żeby się obudzić. Czeka, żeby się ożenić, i czeka, żeby się rozwieść. Czeka na deszcz, czeka, aż przestanie padać. Czeka na posiłek, a kiedy go zje, czeka na następny. Czeka w poczekalni u psychiatry razem z bandą pomyleńców i sam nie wie, czy jest jednym z nich”

Charles Bukowski Szmira

Ten cytat dobrze ilustruje moje życie. Bo moje życie, jak życie wielu ludzi, sprowadza się do czekania. Żyję w poczekalni własnego życia. Odkąd skończyłam studia, wciąż się zastanawiam. Staram się zorientować w chaosie rzeczywistości, panicznie poszukując odpowiedzi na pytanie „co ze mną dalej będzie”. Mam pracę, ale wiem, że nie na zawsze. Mam dom, ale wiem, że nie mogę w nim zostać. Nie wiem, co ze sobą zrobić. Nie wiem, dokąd powinnam pójść. Ona mówi: „Jesteś młoda, masz prawo do marzeń”. A jednocześnie wypowiada słowa takim tonem, że wiem, iż marzenia to nie plany, a mrzonki, niemożliwe do zrealizowania. Ona mówi: „Jesteś młoda, jeszcze wszystko przed tobą”. Ale jak długo jeszcze, jak długo jest się młodym? Ile mi zostało? Pięć lat, dziesięć? Czekam. Na lepszą pracę. Na własny dom. Na wydanie kolejnej książki. Na kupno konia. Czekam na swoje miejsce w świecie. Czekam… Kiedy przekracza się granicę? Kiedy przychodzi czas, że odechciewa się walczyć? Gdy należy zaakceptować, że przegrało się własne życie? Gdy marzenia nie są już planami, lecz mrzonkami, które sprawiają, że jakoś się żyje? Z naciskiem na jakoś. Już nie po coś, a mimo wszystko?